Hart en lever

Ik moet efkens iets kwijt. Het moet van mijn hart af, of van mijn lever: kies maar wat je zelf het meest passend vindt. Want in het hart daar zitten de gevoelens, de emoties en in de lever wordt gal geproduceerd. De gal die vele mensen zich geroepen voelen te spuwen op de sociale media, wat dan op zijn beurt weer op mijn gevoel werkt.

Volgens wikipedia produceert de lever zo’n halve liter gal per dag. Maar als ik tegenwoordig de commentaren en publicaties lees op verschillende sociale media, be it Facebook of de DS Online of Knack.be dan zou ik toch durven zweren dat wikipedia er naast zit met zijn schatting. En dat de gemiddelde Vlaamse lever een paar liters gal per dag produceert. Vooral woorden zoals ‘vluchtelingen’, ‘opvang’, ‘immigratie’ en ‘moslims’ doen de productiecijfers de hoogte in schieten. Gooi die woorden samen in één zin en hier en daar moet er iemand met spoed naar het ziekenhuis worden gebracht wegens acuut falen van de lever.

Dat in ons dierbaar Vlaand’renland rechts-extremistische ideeën altijd een vruchtbare bodem hebben gevonden is niks nieuws. Iedereen weet wat een Zwarte Zondag is. Iedereen kent de leuze ‘Eigen Volk Eerst’ en is bekend met de uitspraken en het ideeëngoed van Vlaams Blokkers / Belangers. 10 of 20 jaar geleden was een racist en moslimhater per definitie een Vlaams Blokker en een Vlaams Blokker per definitie een racist en moslimhater. Zo simpel lag dat. Maar de laatste jaren is het allemaal zo wit/zwart niet meer (wat past deze uitdrukking mooi in deze context, hè?). Met de opkomst van nieuwe partijen die beweren rechts te zijn maar niet extreemrechts en die bepaalde ideeën van het Vlaams Belang meenemen in hun retoriek maar dan in een modern en minder opruiend jasje, lijken opeens meer en meer Vlamingen uit de kast te komen. Ze zijn geen racisten, nee. Ze zijn gewoon ‘eerlijk’, en ‘zeggen wat niemand anders durft te zeggen maar gewoon waar is’. Ze zeggen niet letterlijk ‘eigen volk eerst’, maar hebben het over de verdediging van de eigen normen en waarden en dat er bij ons toch ook veel mensen dakloos zijn en arm. Da’s toch waar, zekers? En het is toch perfect te begrijpen dat ge dan als gewone Vlaming eerst de eigen medeburgers uit het slop trekt vooraleer geld te geven aan die Syrische vluchtelingen. Want dat is erg, hè, dat van die vluchtelingen, hè, dat is inderdaad allemaal heel erg, maar ja, we kunnen toch niet heel de wereld hier gaan binnenlaten, we hebben hier zelf ook problemen, hè? En laten we eerlijk zijn, het is toch een ander volk, hè. Ze denken toch anders dan wij, hè. En voor ge het weet moet ge hier in België ook met een vod op uwe kop lopen, want zo zijn die mensen, hè. Die vinden dat iedereen overal moet doen zoals zij want anders dan zijn ze in hun gat gebeten maar hier in België hebben wij ons eigen gewoontes en als ze zich daar niet aan willen aanpassen… ja, dan blijven ze maar beter weg, hè. Toch? Allé, davinnekik, eh… ’t is nie dat kik ne racist zen, môr…

Opvallend is dat meer en meer mensen dit soort ideeën lijken te koesteren. Intelligente mensen. Mensen wiens waarden en normen ik meende te delen. En die opeens op facebook een vignet delen met voor mij schokkende stellingen als ‘bezorgde ouders zetten hun kinderen niet op een boot’ of ‘alvorens geld vrij te maken voor de vluchtelingen zou de regering beter onze eigen daklozen eerst opvangen’ of zelfs meer expliciet racistische boodschappen. Soms antwoord ik. Soms schud ik het hoofd in ongeloof en laat ik betijen. Maar ik word steeds bozer. Ik begrijp die houding niet, maar misschien mis ik informatie. Heeft de Belgisch regering misschien aangekondigd allengs een nieuwe belasting in te voeren waarbij elk Belgisch huishouden een vast bedrag dient af te staan om het vluchtelingenprobleem te helpen oplossen? Heeft de regering aangekondigd de fietspremie, de meertaligheidspremie, de premie voor de aankoop van een sauna in ecologisch hout of een andere subsidie af te zullen schaffen om met het vrijgemaakte geld een vluchtelingenkamp te bouwen? Misschien zelfs op de Gedempte Zuiderdokken waar de Sinksefoor niet meer mag staan wegens overlast maar die bruin mannen met hun raar gewoontes wel? Of heeft de regering afgekondigd dat uit respect voor de binnenstromende vluchtelingen en om de cultuurschok voor hen niet te groot te maken, alle vrouwen vanaf morgen buitenshuis een burka dienen te dragen en alle mannen een baard moeten laten groeien (en dat nu de hipstermode aan zijn zwanezang toe lijkt te zijn?) Of is er al iemand onteigend zodat zijn huis gebruikt kan worden als asielcentrum?

Niemand voelt zicht graag tot iets gedwongen en al helemaal niet als het in de portemonnee te voelen is. Mocht de regeringen dit soort maatregelen opgelegd hebben en ik het bijhorende artikel in DS Online of Knack.be gemist hebben, dan hoor ik het graag van jullie.

Maar zover ik weet is niks van het bovenstaande een feit. Het enige wat we weten is dat er een stroom vluchtelingen richting Europa komt. Te voet, per boot, per bus of per trein. En dat vluchtelingen mensen zijn: mama’s en papa’s en kindjes en oma’s en opa’s… En ja, dat het er meer zijn dan normaal en dat we er niet helemaal op voorbereid zijn. En dat we een beetje bang zijn want xenofobie is de mens eigen. Wat den boer ni kent, den boer ni frèt. En er zitten misschien wel terroristen bij… Maar dat onze Westerse waarden en normen naar mijn mening toch ook hulp aan de mens in nood omvatten. Elke mens, er staat geen asterix bij en een voetnoot die zegt: behalve als het een moslim of een zwarte is. En dat het toch normaal is weg te vluchten van een oorlog. Wie zou dat niet doen?

Een aantal onder jullie denkt nu waarschijnlijk: wat een idealist. Wat een onrealistische geitenwollensokkenbreister. Dat is jullie goed recht. En jullie mogen mij bij deze van facebook verwijderen want écht veel hebben we blijkbaar niet gemeen. Ik heb het vorige week zelf ook al gedaan. Iemand van mijn FB verwijderd omdat ik zijn ongenuanceerde racistische uitspraken meer dan beu was. Het was iemand waar ik niet echt veel interactie mee had, dus zo’n heldendaad was het ook weer niet, maar ik voelde me er wel goed bij. En ik ben van plan het te herhalen indien nodig.

Ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat we niet allemaal vluchtelingen kunnen opvangen in ons huis. Dat niet iedereen over dezelfde financiële middelen beschikt. Maar er zijn opties. Ook voor mensen met beperktere middelen zoals bijvoorbeeld ikzelf. Een kleine donatie aan Artsen Zonder Grenzen, onder het motto ‘vele kleintjes maken, één grote’. Contact zoeken met een lokale organisatie om babykleertjes die je niet langer nodig hebt te doneren. En vooral dit: een positieve verwelkomende houding. Kost geen cent. Maar het is het mooiste geschenk voor mensen die van de andere kant van de wereld zijn gekomen, op zoek naar een veilig onderkomen en een nieuwe start.

Nieuwjaarsresolutie #1

Commentaar leveren op andermans blogs, het begint precies een gewoonte te worden…. Was het even geleden nog de blog van Ilse Ceulemans en ‘Is dit nu quality time’ waar ik mijn gedacht over wilde zeggen, dan is het nu een spontane blog van de mij verder geheel onbekende Dalilla Hermans (http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2014/12/17/ik-ben-het-beu-om-te-doen-alsof-het-allemaal-wel-meevalt) die me in de pen doet kruipen of beter gezegd, op mijn toestenbord doet tokkelen.

Want God, wat kan ik haar goed begrijpen en wat heeft ze een overschot van gelijk! Zelf ben ik een oervlaams exemplaar met blonde haren, groene ogen en bijhorende rode koontjes, dus direct slachtoffer van racisme heb ik me nooit gevoeld. Maar als vrouw van een Ecuatoriaanse immigrant in Spanje weet ik zeker wat het is en wat voor effect het op een persoon kan hebben. Voorbeelden legio: als laatste bediend worden in de ferretería (tenzij de blonde vrouw ernaast staat), altijd prijs hebben bij ‘willekeurige’ politiecontroles, jobs verliezen aan minder gekwalificeerde maar ‘blankere’ mede-kandidaten, beledigende commentaren moeten aanhoren over hoe ‘het toch waar is dat jullie altijd…’ gevolgd door uitspraken over openbare dronkenschap, partnergeweld, sexuele promiscuiteit en intellectuele vaardigheden van immigranten in het algemeen en Zuid-Amerikanen in het bijzonder.. Waarbij dan verontschuldigend wordt gezegd: ‘No es el caso tuyo, pero…. No es que yo sea racista, pero…’

In de loop der jaren heb ik al geleerd dat er na de zin ‘Ik ben echt geen racist maar….’ er steevast een opmerking van kaliber volgt. Dat racisme bestaat is me dus geen wonder en dat mensen met een kleurtje in België nog meer opvallen dan in Spanje, smeltkroes van culturen en immigratieland bij uitstek, dat weet ik ook. Toen mijn schoonfamilie 8 jaar geleden voor mijn huwelijk naar ons Kempendorpje kwam, hebben we dat ook geweten. Blikken op straat. Een auto die bijna van de baan reed van het gapen. En drie weken later drie dorpen verderop bij de bakker de vraag aan mijn moeder of ‘die bruin mannen’ er nog waren?

Dat het bestaat weten we allemaal. Maar wat me angst aanjaagt is de manier waarop dat eerder latente racisme van vroeger, vaak gebaseerd op pure onwetendheid en navelstaarderij van mensen die nooit verder waren geweest dan hun eigen dorp, tegenwoordig zo aan de oppervlakte drijft. En zo sociaal aanvaard lijkt te zijn. Wie  al eens de moeite neemt om commentaren te lezen op  DS Online of Knack.be weet zeker waar ik het over heb. Het lijkt wel alsof een goedgeschreven en met pseudo-wetenschappelijke argumenten onderbouwde racistische commentaar ophoudt racistisch te zijn. Sterker nog, het lijkt hier uiteindelijk te gaan over het recht op vrije meningsuiting, ‘het durven zeggen waar het op staat’, ook al is dat dan misschien ‘niet politiek correct’.

En ik begin te begrijpen hoe mensen die voortdurend te maken krijgen met kleine en grote, bewuste en onbewuste uitingen van racisme mettertijd een defensieve houding ontwikkelen, of achterdochtig worden, zoals Dalilla het omschrijft. Hoe ze ophouden met minzaam glimlachen telkens ze een lompe of laatdunkende opmerking te horen krijgen en hoe ze mettertijd, bij opmerking duizendhonderdenzoveel opeens scherp of agressief uit de hoek komen. Met als reactie van het blanke publiek: ‘ja, typisch, hè, die mensen die zijn gewoon zo, daar kunt ge gewoon niet mee klappen…’.

Ik hoop alleen net als Dalilla, dat het nog niet te laat is om het tij te keren. Dat ik nooit aan mijn zoontje ga moeten uitleggen waarom hij er zich niks van moet aantrekken, dat de andere mensen dom zijn, dat het maar opmerkingen zijn. En dat hij gewoon dubbel zijn best moet doen omdat hij toevallig de pech heeft er iets minder Europees uit te zien dan Pedro van de buren.

Daarom neem ik me voor, bij wijze van nieuwjaarsresolutie, vanaf nu racistische opmerkingen niet zomaar meer voorbij te laten gaan. Want zwijgen is toestemmen en ik wil niet mede schuldig zijn aan de opmars van de onverdraagzaamheid. En jullie?

Godin in ’t diepst van mijn gedachten

Ik ben een godin in ‘t diepst van mijn gedachten. Slank en min of meer in proportie, stralende blik, gezonde appelwangetjes en een lichtgouden teint van de Spaanse zon. Zeg Bar Rafaeli of Doutzen Kroes maar dan de Vlaamse versie en in het klein (een mens moet tenslotte realistisch blijven).

Gebruik uw verbeelding en maak er een blonde godin van – de andere zoekresultaten van goddess + mountain op google zijn niet voor publicatie vatbaar

Tot ik een foto van mezelf voorbij zien komen en de Godin in mij van verbazing achterover van de Olympos valt, met haar smikkel in het slijk (‘t is altijd ietwat vochtig op zo’n berg). Wie is die vierkante moef met wallen onder haar ogen, warrig haar en ongezonde zombie-kleur ? En poseren kan ze ook al niet. Zo geforceerd ! En wat voor gezicht trekt ze daar nu weer? Haar bril staat trouwens ook scheef, wat een trees, zeg… Ah, maar wacht eens efkens, …. Die trees…. Die komt mij precies bekend voor…. En met veel kabaal van rollende stenen, afknappende takken en gebleir van opgeschrokken berggeiten valt de Godin in mij van haar berg. En blijft even versufd en beduusd beneden in het zand zitten. Gelukkig is het een koppige, die Godin van mij. Na een tijdje staat ze recht, klopt ze het stof van haar perfect aansluitende gewaad dat beginnend buikje en galopperende celulitis – die ze uiteraard niet heeft – perfect verbloemd, en begint opnieuw aan de klim naar boven. Godinnen zijn nu eenmaal onsterfelijk.

No More Mr. Nice Guy (goeie voornemens)

Nieuw jaar, dus nieuwe goede voornemens. Dit keer staat er iets nieuws op mijn lijstje van evergreens zoals ‘afvallen’, ‘meer sporten’ en ‘minder stressen’, namelijk : minder lief willen zijn voor iedereen. Ja, dat hebben jullie gelezen, het staat er inderdaad : minder lief willen zijn  voor iedereen. En liever voor mezelf. Wat minder zelfopoffering ten bate van anderen en wat meer aandacht voor mijn eigen prioriteiten. Niet omdat lief zijn voor anderen slecht is. Helemaal niet. Maar omdat lief zijn voor anderen een boomerang-effect zou moeten hebben  zodat anderen ook  lief zijn voor jou, en dat wanneer dit niet het geval is het nodig is de vraag te stellen: ben ik nou lief of gewoon dom? Vermoedelijk is het laatste waar. Het begint deze eeuwige Alice in Wonderland te dagen dat niet iedereen lief wil zijn voor anderen, dat sommige mensen gewoon gebruik maken van goedheid en hulpvaardigheid om hun eigen kleine brandjes te blussen en zodra dat is gebeurd verdergaan met hun eigen leven terwijl jij achterblijft met je eigen laaiende vuren zonder zelfs maar een emmer om water mee te pompen want die heb je in al je goedheid aan nog iemand anders uitgeleend.

Dus vanaf nu vul ik geen afwachtende stiltes meer in met: ‘geen nood, ik zal het wel doen’, neem ik geen vervelende taken van collega’s over enkel en alleen om hen het leven makkelijker te maken en parkeer ik op mijn eigen ruime plek in plaats van mijn auto tegen een paal te rammen omdat ik die zogenaamd minder handige collega mijn plaats afstond. Ik leen enkel nog uit wat ik zelf niet meteen nodig heb, rijd geen  tientallen euro’s benzine meer op om iemand een treinkaartje van een euro te helpen besparen en doe afstand van mijn officieuze positie als hofleverancier voor bedrijfsfeestjes. Zo, dit voornemen staat zwart op wit. De eerste stap bij de AA (Anonieme Altruisten) is toch erkennen dat je een probleem hebt en eraan willen werken, niet?

PS:  Wie mijn hulp écht nodig heeft kan natuurlijk zoals altijd op me rekenen.

Meisje van 27

Ik weet niet in hoeverre dit bij andere mensen ook  het geval is, maar in mijn hoofd ben ik zo’n 6 jaar jonger dan ik in werkelijkheid ben.  27 dus. Dat is al een paar jaar zo. Elke  6de november staat er een jaar meer op de teller maar wanneer ik de nieuwe leeftijd voorleg aan mijn innerlijke zelf krijg ik spontaan een errormelding. ‘Klopt niks van, wij zijn 6 jaar jonger’. Waar ergens onderweg ik die 6 jaar ben kwijtgespeeld, ik zou het niet kunnen zeggen.  Nog een geluk dat ik er jonger uitzie dan ik in werkelijkheid ben. God zegene alle mensen die een verbaasd gezicht trekken wanneer ik gevraagd naar mijn leeftijd mededeel dat mijn boot al lang de kaap van de 30 is voorbijgezeild.

En toch. Er beginnen wat scheurtjes te komen in mijn eeuwig jonge masker. In de vorm van rimpeltjes en groeven en minder strakke vel hier en daar. Ik heb mezelf nog een tijdje wijsgemaakt dat ik de enige was die het zag maar de laatste weken merk ik dat het verder gaat dan dat. Want ook mijn publiek is duidelijk aan het veranderen.  Voor mij geen fluitconcerten of complimenten meer van jonge twintigers, wel steelse blikken van 40 of 45-jarige huisvaders in de supermarkt. Het is wel even wennen…. Zelfs een roddelblaadje openslaan is tegenwoordig een confrontatie: Brad Pitt 49, Johnny Depp 50, Mario Lopez 40… Nog niet zo lang geleden (of wel? )hingen die in de vorm van Joepi-posters aan mijn slaapkamermuur…

En binnenkort komt er dus weer een jaartje bij. Mijn innerlijke zelf slaat spontaan tilt van al de errormeldingen…Ben ik de enige, of hebben alle vrouwen zo’n meisje van 27 ergens binnenin?

 

Navid (mijn hart breekt)

Lees net in de Standaard online dat Navid op een vliegtuig richting Afghanistan zit. Ik ken Navid niet maar mijn hart breekt bij dit nieuws. Ik kan me niet voorstellen wat die jongen op dit ogenblik door het hoofd gaat, terwijl de stewardesse hem borrelnootjes en mini-blikjes cola serveert. En zijn vriendin die hier achterblijft, het zal haar allemaal zo onwezelijk lijken.

Waarom vinden wij Europeanen het perfect normaal dat wij overal mogen wonen en werken? Dat we na het afhandelen van enige papierwinkel naar de andere kant van de wereld kunnen verhuizen en daar een job vinden?  En waarom vinden we het niet normaal als mensen van derde wereld- of conflictlanden dat ook willen doen? Hoe kan het dat iemand als Navid Sharifi vandaag vanuit België op een vliegtuig richting Afghanistan werd gezet? U zegt? Hij voldeed niet aan de criteria voor een azielaanvraag? Ah, ik begrijp het. En omdat wij Belgen zo humanitair zijn hebben we hem dus in al onze goedheid toegelaten bijna 18 jaar lang in ons land te verblijven, school te lopen, een diploma te behalen, werk te vinden… kortom, een leven op te bouwen, maar we behouden ons wel het recht voor om hem dat leven weer af te nemen omdat hij dus niet aan de voorwaarden voor een asielaanvraag voldoet. Want dura lex, sed  lex en meer van die zever in pakskes. Voorzeker moet het toch mogelijk zijn om iemand als Navid een werk- en verblijfsvergunning te leveren? Hij woont 18 jaar in België en kan dus zonder enige twijfel aantonen dat hij geworteld is. Hij spreekt onze taal en hij heeft werk dus draagt via zijn belastingen bij aan onze gemeenschap. Wat willen we nog meer? Wat moet Navid in godsnaam gaan doen in een land waar hij sinds hij een kleuter was geen voet meer heeft gezet?  Zelfs al werd hij teruggestuurd naar een land waar niet dagelijks bommen ontploffen en mensen doodgeschoten worden,… waarom? Waarom iemand terugsturen naar een land waar hij alleen nog maar verre herinneringen aan heeft en wanneer hij al een perfect leven heeft opgebouwd in een ander land? Ik begrijp het niet. Waarom wij wel en hij niet? Aan de verkeerde kant van de wereld geboren, niet?

Vlinders kweken

Het huwelijk is een verbintenis tussen twee personen. In goede en slechte tijden. Aangegaan met de bedoeling voor eeuwig en altijd te duren. Of zo zou het toch moeten zijn. Een huwelijk is in mijn ogen nét een beetje meer dan een samenlevingscontract. Niet iedereen zal het daar met me over eens zijn. Voor sommigen is het huwelijk een ouderwets systeem en totaal voorbijgestreefd. Maar ik voel het wel zo aan: voor mij is het huwelijk de meest serieuze verbintenis van allemaal en een belofte om er alles aan te doen om als koppel samen te blijven funcioneren tot de dood ons scheidt. Om steeds weer te proberen met een schone lei te beginnen, hoe moeilijk dat soms ook is. Om grote en kleine zonden te vergeven en met de mantel der liefde te bedekken ook al zou je liever een groot keukenmes nemen en een paar slagaders oversnijden. Die van de ander, uiteraard.

Samenleven is niet makkelijk, laten we daar eerlijk over zijn. De dagelijkse rompslop, de facturen die betaald moeten worden, de verbouwingswerken die maar blijven aanslepen en de kleine die ‘s nachts niet slaapt… het is allemaal levensbedreigend voor die duizenden vlinders in de buik die de eerste jaren onsterfelijk leken. En tijd vinden om vlinders te kweken, om voorzichtig een para cocons hier en daar te koesteren tot er een prachtexemplaar uit groeit is niet altijd vanzelfsprekend wanneer het gazon gemaaid moet worden en de die vochtvlek in de muur weer opduikt en de autoverzekering dringend betaald moet worden.

Toch lijkt het soms of er over deze realiteit niet gesproken mag worden. In televisieseries zie je alleen maar happy couples die weliswaar discussiëren over wissewasjes maar op het einde van het programa steeds weer de manier hebben gevonden om alles op te lossen, wat steevast gevierd wordt met een stiekeme escapade richting slaapkamer terwijl de kids voor de televisie zitten met een kom popcorn. En daarom lijkt de eigen situatie soms erger dan ze in werkelijkheid is.  Lijken we niet op die sitcomfamilie? Slagen we er niet in elke ruzie af te ronden met een gezellig potje ‘make-upsex’? Vliegt de popcorn door de kamer? En hebben we na tien jaar huwelijk niet elke dag zin in een sessie rampetampen? Dan zijn we duidelijk niet normaal. En beginnen we ons af te vragen of we misschien niet beter elk een andere weg opgaan, op zoek naar nieuwe vlinders.

Mijn boodschap aan al die twijfelaars: jullie zijn normaal. Elk huisje heeft zijn kruisje, dat spreekwoord komt ergens vandaan. En ‘Liefde is een werkwoord’ is niet voor niets één van de meest verkochte boeken over relatietherapie. En relatietherapie heeft ook zijn reden van bestaan. Maar vooral dus dit: jullie zijn normaal. Wat jullie meemaken, maken alle koppels vroeg of laat mee, in meer of mindere mate. Dus gooi niet te snel die handdoek in de ring. Probeer het nog een laatste keer. Vang die allerlaatste vlinder in de buik en laat hem eeuwig leven en lukt het dan nog niet, neem dan die beslissing, maar niet eerder. Deal?

Liefde in tijden van moderne technologie

Ik ben blij dat ik al 10 jaar van de huwelijksmarkt af ben. Echt waar. Want vrijgezel-op-zoek zijn lijkt me vandaag de dag een stuk ingewikkelder en stresserender dan vroeger, ‘in mijnen tijd’. Want met al die moderne technologie, met Facebook en Whatsapp en Instagram en Twitter en de hele reutemeteut is een mens zowat de hele dag ergens te volgen en dat is, naar mijn bescheiden mening, niet goed voor ontluikende relaties.

Hoe ik daar zo bijkom? Een van mijn amiguísimas leerde drie weken geleden iemand kennen. De evolutie van die beginnende relatie bespreken we uiteraard elke dag tot in de kleinste details, want daarvoor zijn we vrouwen en amiguísimas. Tot zover alles normaal. Deed ik 15 jaar geleden ook al. Maar het valt me op hoezeer berichtjes in facebook of whatsapp of het ontbreken daarvan de dag kunnen maken of breken. Voorbeeld: Amiguísima stuurt een whatsapp rond een uur of  9 met de vraag of de ontluikende relatie die dag zin heeft om samen te lunchen. Ontluikende relatie antwoordt niet. Maaaarrrrrrrrrrrrrrr…. Whatsapp geeft aan dat hij om 10.40h actief was op het netwerk. En dus por cojones het bericht gezien moet hebben. Maar waarom antwoordt hij dan niet? Speculaties in overdrive en goed humeur om zeep voor de rest van de dag. Tot de ontluikende relatie ergens laat in de middag een verontschuldigend berichtje stuurt in de stijl van ‘net wakker, niet gezien’. Worden er liedjes op facebook gepubliceerd, dan moet daar ook een diepere betekenis achterzitten. Onmogelijk dat het hier gewoon om een liedje zonder meer gaat. En waarom werd die foto van die blonde del ‘geliket’? Zit hier meer achter of is dit puur toeval? En kijk, die foto werd geliket om 13.00h , maar lag hij toen naar eigen zeggen niet te ronken in de zetel waardoor hij jouw berichtje niet zag?

Wat een stress, zeg. Een emotionele rollercoaster de hele dag door en mijn amiguísima is normaal gezien echt wel van de rationele soort. ‘In mijnen tijd’ was dat toch allemaal simpeler. Preselecties tijdens de kuskesdans om twaalf uur (http://www.youtube.com/watch?v=PK2HANwsUWg) en grote finale tijdens de daaropvolgende ‘trage’. Communicatie via telefoon (niet eens draadloos) of piepklein opgevouwen briefjes meegegeven met vrienden en vriendinnen die toevallig naar dezelfde school gingen. En deden alsof ze die briefjes niet stiekem lazen achter uw rug. Hoorde je een week niks van het onderwerp van verlangen dan lag die of ergens in een ziekenhuis of hij had zijn interesse verloren (of was gestraft met correspondentieverbod door zijn ouders wegens rapport vol rode cijfers…shit happens ). Simpel. Ongecompliceerd. Of misschien is het leven gewoon gemakkelijker als je jong en onervaren bent en heeft dit niks met moderne technologie te maken? Kan ook zijn…. Alleszins, ik pak mijn echtgenoot nog maar eens even stevig vast, dat hij niet kan gaan lopen!

Verstand

Ik pretendeer zeker niet iets af te weten van de werking van het gerecht, en nog minder van het Amerikaanse en laat staan van de specifieke toepassingen en variaties in Florida, maar wil toch wel even kwijt dat er naar mijn bescheiden mening een dikke haar in de boter, een vlieg op de lamp of een dol op de lampadeir zit als iemand straffeloos een ongewapende tiener mag neerschieten. En ik ga hier niet ingaan op rassenproblemen en wie er wit en wie er zwart was en wat er zou gebeurd zijn mocht Trayvon Martin een andere kleur hebben gehad, want wat doet dat er eigenlijk toe? Het verandert niks aan de zaak is en de zaak is dat een jonge gast op een donkere en regenachtige avond werd omvergekogeld omdat hij besloot even om wat snoep en een blikje frisdrank te gaan. En het kan me niet schelen dat Mr. Zimmermann meende uit zelfverdediging te handelen, het kan me zelfs niet schelen of Trayvon hem al dan niet een mep verkocht, mensen zomaar neerschieten kán niet.. En het kan er bij mij niet in dat Mr. Zimmermann niet eens veroordeeld is wegens doodslag of overmatig geweld of iets anders in die zin. Ik weet niks van de werking van het gerecht, en nog minder van het Amerikaanse en laat staan van de specifieke toepassingen en variaties in Florida, maar ik weet wel dat Stand Your Ground een miskleun van jewelste is en dat Trayvon Martin niet het eerste en niet het laatste slachtoffer zal zijn. En ik ben blij te merken dat er nog meer mensen, al dan niet met verstand van gerechtelijke werkingen en wetten, daar hetzelfde over denken.

De wet van de sterkste

In  één van mijn eerdere blogs deed ik al eens het Spaanse concept van ‘chuloplayas’ uit de doeken. En wie werkt in de zonnebanksector, weet dat hij eerder vroeg dan laat met één of meerdere chuloplayas van doen zal hebben.  Ik ook dus. Vandaag nog.  Chuloplayas-klant laat te laat weten dat er een bestelling schade heeft opgelopen tijdens het transport (meneer was met verlengd weekend), ik laat hem weten dat ik het materiaal niet gratis kan reponeren, Chuloplayas-klant begint te brullen en luid op de borst te kloppen in de hoop mij daarmee te intimideren en alsnog het gelijk aan zijn kant te krijgen.  Beste mensen, even de aandacht voor dit breaking news: ZO WERKT DAT NIET.  Ik besef dat de geachte heer Darwin ons indertijd leerde dat de wet van de sterkste op aarde van kracht is en ik twijfel er niet aan dat dit nog steeds het geval is in de savanne, het kabouterkesbos en owimbowe owimbowe the mighty jungle, maar in de cementen wereld van de verkoop is er een andere wet van toepassing. De wet van de diplomatiekste, de wet van de grootste stroopsmeerder, de wet van de breedste glimlach.

Ik zie hier en daar al wenkbrauwen de hoogte in gaan en voorhoofden fronsen: ‘was dat niet de wet van de meeste centen?’, dus ik zal het even toelichten. Centen zijn ui-te-raard belangrijk maar wie iets gedaan wil krijgen kan maar beter naast zijn centen een Colgate-glimlach klaarhouden en leren vriendelijk en beleefd uit de hoek te komen. Af en toe een spitsvondige kwinkslag aan het discours toevoegen levert extra punten op. Had de Chuloplayas-klant mij vriendelijk verzocht hem te helpen met een probleempje, bescheiden toevoegend dat hij best wel weet dat hij eigenlijk wat te laat belde, maar God, wat was het een hectisch weekend en hij was de tijd helemaal uit het oog verloren en écht, volgende keer zal hij eraan denken het goed te doen en blablabla, dan had de Chuloplayas nu reeds 6 nieuwe lampen in zijn bezit gehad zonder daarvoor extra te betalen. Want ik had  even over mijn hart gestreken en gezegd: och, wat is 60€ op een bestelling van 1.000€, de arme schat zit al tot zijn over zijn oren in de problemen, we zullen een handje toesteken…

De chuloplayas-klant verkoos evenwel de gorilla-tactiek, brulde luid, klopte zich op de borst en deed zijn best de grijze bureaumuis in mij tot de snorharen te doen trillen van schrik. En de grijze bureaumuis rebelleerde en besloot dat er vandaag geen uitzonderingen op de regel worden gemaakt, dat we niemand een handje gaan toesteken en dat de gorilla maar best zijn portemonne van onder de bananenbladeren vandaan haalt wil hij deze week nog nieuwe lampen. En lachte haar Colgate-glimlach bloot.