Dit is mijn schuldbekentenis. Wanneer het zielloze lichaam van onze magazijnier wordt gevonden, ergens halverwege het industrieterrein van Sant Joan Despí, met ingeslagen schedel en wurgstriemen in de nek, laat ik het aan jullie over ervoor te zorgen dat deze blog de politie bereikt. Zelf zal ik daar niet meer toe in staat zijn omdat ik na mijn wrede daad voorgoed door het lint zal gaan en de rest van mijn dagen zal slijten in een instelling voor de geestelijk gestoorden. Waar jullie mij altijd mogen opzoeken. Mits het meebrengen van een kilo appelsienen. Of een zak chocotoffs. Waarvoor bij voorbaat dank.
Ik wil dat jullie weten dat mijn daad geen fortuite explosie van geweld zal zijn, maar het resultaat van maanden en jaren van opgekropte frustratie, ingeslokken woede en onuitgesproken verwijten. Van glimlachend ja-knikken en dansen naar de pijpen van de pakjesjongen, die overigens op zijn gezegende leeftijd van 63 jaar en 10 jaar dienst in dit bedrijf, wel zo ongeveer zou mogen weten hoe een mozo de almacén zich dient te gedragen. Ik heb het allemaal lijdzaam ondergaan. Heb de nietjes in de bestelbons horizontaal aangebracht in plaats van diagonaal. Heb die clips waarmee ik de etiketten toevoegde, op zijn vraag vervangen door diezelfde nietjes opdat hij ze niet zou kwijtraken ook al loopt hij dan het risico de etiketten te scheuren wanneer hij ze losmaakt. Mijn favoriete rode balpen heb ik voor hem vervangen door een zwarte, want ‘dat leest gemakkelijker’. Ik heb begrijpend geknikt wanneer hij belde om te zeggen dat ik nog een etiketje bij moest schrijven want het was een doos meer geworden dan verwacht en hij heeft UITERAARD geen tijd om etiketten te schrijven. Dat hij met zijn telefoontje evenveel tijd kwijt was dan met het schrijven van een etiket, heb ik diplomatiek over het hoofd gezien. Dat ik met verkoop, inkoop, vertalingen, website, vergaderingen en beurzen nog minder tijd heb, ik heb het hem niet gezegd. Dat hij een klant vroeg 15 minuten te wachten zodat hij verder kon ontbijten omdat anders ‘zijn thee koud wordt’ en zijn ontbijt een kwartier later hervatten ‘toch niet hetzelfde is’, heb ik tandenknarsend ondergaan. Dat bestellingen die ‘s middags worden doorgegeven per definitie pas de volgende morgen de deur uitgaan , daar heb ik mee leren leven. En dat er vanaf 20 voor 6 niks meer gevraagd kan worden, hoewel hij officieel tot zes uur werkt, omdat hij om kwart voor 6 al gewassen en gestreken naast de prikmachine staat te blinken… ik heb het verzwegen. Maar genoeg is genoeg. Zelfs een lieve meid als ik, heeft grenzen. Vandaag is de allerlaatste keer geweest. De allerlaatste keer dat het ontbijt van de magazijnsjongen wordt genoemd in het bijzijn van klanten en wordt opgegeven als reden om:
1) De telefoon niet te beantwoorden
2) Bestellingen niet te overhandigen
3) Klanten of collega’s onvriendelijk te woord te staan (‘ik geef je even deze klant door, maar doe wel voort, want ik ben aan het ontbijten’)
De laatste keer dat bestellingen de deur niet uitgaan om belachelijke redenen. En de laatste keer dat iemand mij ‘s morgens grof bejegend, nog vóór ik mijn koffie op heb. If not…. Jullie hebben het hierboven gelezen. Dat niemand achteraf zegt dat ik niet heb gewaarschuwd. En nogmaals bij voorbaat dank voor de chocotoffs.