Kroniek van een aangekondigde dood (Spanish version)

Dit is mijn schuldbekentenis. Wanneer het zielloze lichaam van onze magazijnier wordt gevonden, ergens halverwege het industrieterrein van Sant Joan Despí, met ingeslagen schedel en wurgstriemen in de nek, laat ik het aan jullie over ervoor te zorgen dat deze blog de politie bereikt. Zelf zal ik daar niet meer toe in staat zijn omdat ik na mijn wrede daad voorgoed door het lint zal gaan en de rest van mijn dagen zal slijten in een instelling voor de geestelijk gestoorden. Waar jullie mij altijd mogen opzoeken. Mits het meebrengen van een kilo appelsienen.  Of een zak chocotoffs. Waarvoor bij voorbaat dank.

Ik wil dat jullie weten dat mijn daad geen fortuite explosie van geweld zal zijn, maar het resultaat van maanden en jaren van opgekropte frustratie, ingeslokken woede en onuitgesproken verwijten.  Van glimlachend ja-knikken en dansen naar de pijpen van de pakjesjongen, die overigens op zijn gezegende leeftijd van 63 jaar en 10 jaar dienst in dit bedrijf, wel zo ongeveer zou mogen weten hoe een mozo de almacén zich dient te gedragen. Ik heb het allemaal lijdzaam ondergaan. Heb de nietjes in de bestelbons horizontaal aangebracht in plaats van diagonaal. Heb die clips waarmee ik de etiketten toevoegde, op zijn vraag vervangen door diezelfde nietjes opdat hij ze niet zou kwijtraken ook al loopt hij dan het risico de etiketten te scheuren wanneer hij ze losmaakt. Mijn favoriete rode balpen heb ik voor hem vervangen door een zwarte, want ‘dat leest gemakkelijker’.  Ik heb begrijpend geknikt wanneer hij belde om te zeggen dat  ik nog een etiketje bij moest schrijven want het was een doos meer geworden dan verwacht en hij heeft UITERAARD geen tijd om etiketten te schrijven. Dat hij met zijn telefoontje evenveel tijd kwijt was dan met het schrijven  van een etiket, heb ik diplomatiek over het hoofd gezien. Dat ik met verkoop, inkoop, vertalingen, website, vergaderingen en beurzen nog minder tijd heb, ik heb het hem niet gezegd. Dat hij een klant vroeg 15 minuten te wachten zodat hij verder kon ontbijten omdat  anders ‘zijn thee koud wordt’ en zijn ontbijt een kwartier later hervatten ‘toch niet hetzelfde is’, heb ik tandenknarsend ondergaan. Dat bestellingen die ‘s middags worden doorgegeven per definitie pas de volgende morgen de deur uitgaan , daar heb ik mee leren leven. En dat er vanaf 20 voor 6 niks meer gevraagd kan worden, hoewel hij officieel tot zes uur werkt, omdat hij  om kwart voor 6 al gewassen en gestreken naast de prikmachine staat te blinken… ik heb het verzwegen.  Maar genoeg is genoeg. Zelfs een lieve meid als ik, heeft grenzen. Vandaag is de allerlaatste keer geweest. De allerlaatste keer dat het ontbijt van de magazijnsjongen wordt genoemd in het bijzijn van klanten en wordt opgegeven als reden om:

1)      De telefoon  niet te beantwoorden

2)      Bestellingen niet te overhandigen

3)      Klanten of collega’s onvriendelijk te woord te staan (‘ik geef je even deze klant door, maar doe wel voort, want ik ben aan het ontbijten’)

De laatste keer dat bestellingen de deur niet uitgaan om belachelijke redenen. En de laatste keer dat iemand mij ‘s morgens grof bejegend, nog vóór ik mijn koffie op heb. If not…. Jullie hebben het hierboven gelezen. Dat niemand achteraf zegt dat ik niet heb gewaarschuwd. En nogmaals bij voorbaat dank voor de chocotoffs.

 

 

Advertenties

Ceci n’est pas une noodsteun

Ik wil even mijn vorige bericht herroepen. Spanje heeft GEEN noodsteun aangevraagd. Die miljoenen euros waar nu al dagen over gesproken wordt, is GEEN Europese interventie. Het gaat hier om KREDIETLIJNEN die de EU Spanje ZONDER ENIGE VOORWAARDE heeft toegekend, gewoon omdat Rajoy zo’n toffe piet is en Spanje zo’n geweldig land om op vakantie te gaan. Wie durft te gewagen van een verhoging van de BTW of andere onaangename gevolgen van het toekennen van deze kredietlijnen die dus, ik herhaal, GEEN NOODSTEUN zijn, beschuldigt zich aan alarmisme en negativisme. Wat belangrijk is, beste mensen, en waar dan ook alle aandacht naartoe dient te gaan, is de 7de overwinning van Rafa Nadal in Parijs en het welvaren van de nationale selectie tijden de Europacup. Al de rest is bijzaak. Volgens de PP dan toch.

Noodsteun en de gewone man

De ‘rescate’ is een feit, ondanks het feit dat afgelopen vrijdag de woordvoerster van de regering nog bij hoog en laag beweerde van niks te weten. Soraya, uw neus moet dit weekend een stuk langer geworden zijn!  Nu is het dus alleen nog maar afwachten wat de gevolgen voor de gewone man zullen zijn. We verwachten allemaal een verhoging van de BTW naar 21%. Wat dus zou betenenen dat op minder dan 5 jaar tijd de BTW hier met 5 punten stijgt. Needless to say: de lonen zijn al vijf jaar bevroren. Voor wie nog werk heeft dan toch.  25% (dat is dus 1 op 4, beste mensen) zit namelijk nog steeds zonder.

Ik hoor mensen uit de ‘betere’ landen van de Europse unie wel eens zeggen dat een BTW van 21% ‘toch normaal is’. Hier wil ik alleen het volgende op antwoorden: inderdaad, maar dan moeten de lonen ook op Europees niveau komen. In een land waar  50% van de bevolking minder dan 1.000€ per maand verdient is 21% BTW een ramp. Besef ook dat de prijsindex ook hier elk jaar met ongeveer 2.5% stijgt, maar dat de lonen, ik herhaal het, al 5 jaar bevoren zijn. Ik herhaal, voor wie nog werk heeft. Je kan hier maximaal 18 maanden werkloosheidsuitkering krijgen en het merendeel van de werklozen heeft daar geen recht meer op.

Dat de Spaanse nationale en regionale regeringen al de fondsen en subsidies verkeerd hebben gebruikt, om niet te zeggen, over de balk hebben gesmeten is een feit. Dat hoeft niemand ons te vertellen. De megalomane projecten van vliegvelden in verschillende uithoeken van Spanje die zijn gebouwd in tijden van economische bonanza, en waarvan nog nooit één vliegtuig is opgestegen, spreken voor zich. Zo ook de kilometers snelwegen aangelegd tussen de hoofdstad en het boerengat waar minister X of vertegenwoordiger Y zijn weekends doorbrengt in zijn luxueuze chalet met zwembad. De Spaanse politieke klasse verdient geen medelijden of begrip. Maar vergeet niet de gewone man in de straat, die na jaren dictatuur onder Franco meende in de Europse Unie een betere toekomst te vinden, te kunnen opklimmen tot een voorheen onbestaande middeklasse en die nu lijdzaam moet toezien hoe die reeds langverworven rechten afgekolft worden (bv. arbeidsrechten: sinds een paar maanden is men zelfs met een vast contract niet werkzeker, want de werkgever mag je zonder vergoeding op straat zetten tot één jaar na het ondertekenen van een vast contract en zelfs als je al jaren werkzaam bent bij hetzelfde bedrijf kan je ook dan nog zonder vergoeding op straat komen te staan als het bedrijf kan aantonen dat ze al meer dan 4 maanden verlies lijden), hoe hij niet langer zijn koffietje in de bar kan betalen om nog maar te zwijgen van al die ouders die niet langer de schoolkeuken kunnen bekostigen. Treft hen enige schuld? Ik denk alleszins van niet. Denk daaraan wanneer je hoort klagen over de brave burgers van de ‘goede’ landen van de EU moeten opdraaien voor het kwakkelbeheer van de ‘slechte’. Por favor.

 

Spaans benauwd

Het zijn weer spannende dagen voor Spanje, hoor. Tien dagen geleden hoorden we Rajoy nog verontwaardigd zeggen dat er absoluut geen sprake is van noodsteun voor Spanje en nu lijkt het opeens alleen nog maar een kwestie te zijn van wanneer: zaterdagmiddag of maandagochtend. Een mens krijgt het er zowaar –euh –  Spaans benauwd* van.  

Hoewel het merendeel van de kranten bereidwillig uitleg verschaft over hoe het mechaniek van de noodsteun precies in elkaar zit en wat de voorwaarden zijn om dat soort hulp te ontvangen, heb ik tot noch toe nergens iets kunnen terugvinden over de gevolgen van dit soort ingrijpende maatregelen op het leven van J(u)an Modaal.  Ik lees dat hier wellicht geen troika zal komen omdat Spanje de door de EU vereiste economische en financiële hervormingen al grotendeels heeft doorgevoerd, maar daar blijft het zowat bij.

Evenwel, die miljarden euro’s steun dienen vroeg of laat te worden terugbetaald. Toch? En door wie dan precies? Ik kan het al raden…  

*(Voor de taalliefhebbers onder ons: hier een link met de etymologische verklaring van deze vandaag zo toepasselijke uitdrukking: http://onzetaal.nl/taaladvies/advies/het-spaans-benauwd-hebben)