Temperatuurgeschillen

Zoals elk jaar rond deze tijd is op kantoor een kleine klimaatoorlog uitgebroken. Tussen voor- en tegenstanders van de verwarming, tussen de warm- en koudbloedigen, tussen de ‘hete stoven’ en de koukleumen. Want herfst in Barcelona is een vreemd iets. Het betekent frisse temperaturen ’s morgensvroeg (9-10º in Esparreguera, 11-14º in Barcelona City) die in de loop van de morgen kunnen oplopen tot een bijzonder aangename 22º of meer in de zon.
De beste manier om hier mee om te gaan is je in laagjes te kleden, en in de loop van de morgen laagje na laagje af te pellen. Op die manier is het eigenlijk niet eens nodig op kantoor de verwarming aan te zetten. Maar dat is buiten de collegaatjes gerekend. De collegaatjes komen ’s morgens dik ingeduffeld aan. Met winterjas en sjaal tot vlak onder de neus, die ze op kantoor gezwind uittrekken om daarna de thermostaat op 30º zetten en in een dun, modieus bloesje achter hun bureau te kruipen. Wanneer de zon rond 10 uur begint op te warmen en vol op de glazen façade staat, lijkt ons kantoor plots een Caribisch ministaatje en gaat de thermometer door het lint. Ik ben er zelfs van overtuigd dat we stiekem wat geld zouden kunnen bijverdienen door onder onze tafels eieren uit te broeden. Niks geen warme lampen nodig, zo gewoon op de grond in een doosje komt dat vanzelf in orde.
Ik zal wel overdrijven, hoor ik daar al enkelen zeggen? Ter illustratie: het is eind november en ik zit achter mijn computer met een mouwloos kort jurkje aan, met niks eronder behalve de obligate BH en slip, en zonder panties of broekkousen enigerlei. Na de middag zal zelfs die tenue met te warm lijken en rond een uur of vier zal ik capituleren en smeken of alsjeblieft de verwarming uit mag en de airco aan. Het raam even openzetten is helaas geen optie, want dat tocht. Althans volgens het dichtstbijzittende collegaatje.
Behalve het fysieke ongemak, heeft ons micro-klimaat nog andere gevolgen. Rond deze tijd van het jaar vat ik het ene koudje na het andere. Omdat ik om zes uur ’s avonds licht bezweet van een Caribisch eiland richting koude heuveltop verkas. Een temperatuurverschil van toch minstens 10 graden.
Ondertussen kibbelen we hier rustig verder. Over te koud of te warm. Met steeds extravagantere stellingen: ‘tengo los pezones como para colgar ropa!’ (‘je kunt kleren ophangen aan mijn tepels’) , ‘esto parece la sección de congelados del Bon Area!’ (dat lijkt hier wel de diepvriesafdeling van de Bon Area) , ‘ mañana vengo en bikini!’ (morgen kom ik in bikini)’, ‘me están saliendo hongos no-te-voy- a decir-donde a de tanto calor!’ (ik begin te beschimmelen van de hitte op plaatsen die ik niet kan vernoemen). Spanjaarden… can’t live with them… can’t live without them…