Pas wanneer je een klein opdondertje van een paar maanden thuis hebt rondkruipen, besef je hoe kindonvriendelijk het gemiddelde huis wel niet is en hoeveel gevaren er in even zoveel hoeken schuilen. De laatste maanden breng ik de dagen door met het uit het bereik van grijpgrage handjes plaatsen van vuilnisbakken (nooit gedacht dat zo’n plastic zak het proeven waard zou zijn), sleutelbossen, staande lampen, electriciteitskabels, de etensbakjes van Estrellita, krantenbakken, aanmaakhoutjes en dies meer. De vloer moet meerdere keren per dag worden geveegd en gedweild want het kleinste pluisje, kruimeltje, snippertje of scherfje wordt gedetecteerd en voor keuringstest richting mondje gestuurd. Eerst school het gevaar enkel op kruipniveau, maar sinds hij een loopwagentje heeft én zichzelf kan rechttrekken is zowat alles rode zone geworden. Je ziet pas wat er ligt als het al richting mondje wordt geheveld.
Mijn lieftallige kleine monstertje is vooral gefascineerd door draadjes en lintjes en plastic zakjes, want die kan je zo fijn met 6 kleine tandjes in stukjes scheuren. Ik ben oprecht verbaasd dat zijn kakjes nog niet netjes verpakt in plastic zakjes in zijn pamper liggen. Een andere bron van fascinatie is Estrellita, die overigens helemaal niet te spreken is over deze ongewenste aandacht van een mini-stalker. Die zich gespecialiseerd heeft in commando-kruipen en haar overal te pakken krijgt en hardhandig aan haar pels rukt. Dat ze mijn schoot moest afstaan aan dit opdondertje is ze ook nog niet vergeten, maar tegenwoordig blaast ze liever de aftocht richting mandje dan te proberen het fort te verdedigen tegen deze brutale vogel.
Kasten krijgt hij ook al open en alles wat er in een kast ligt is per definitie interessant. Broodzakken of poetsprodukten, hij wil het allemaal aan nader onderzoek onderwerpen. Bij voorkeur via een empirische smaaktest. Bij het wassen zijn we al overgeschakeld van een sponsje op een washandje want de sponsjes overleefden de testfase meestal niet en stukken spons uit een ongewillige baby-mondje pulken is best vermoeiend.
Gezien deze duidelijke orale fixatie zou je misschien denken dat mijn lieftallige kleine monstertje een grote eter is. Maar niet dus. Het wordt een fijnproever. Kleine hapjes. Maar gesavoureerd. Sac de poubelle gemarineerd in een saus van afwasmiddel en afgewerkt met sponskruimeltjes. Hemels !
flamencaalaconquista 